عامری14 بهمن 1395 در قلب اهواز بر کرانه شرقی کارون قدیم ترین محله شهر اهواز معاصر قرار دارد. این محله که نام خود را از قبیله دیرپای بنی عامر گرفته است، رابطه تنگاتنگی با رودخانه داشته و دارد. زمین این محله شامل تپه ای آبرفتی است که با سکوسازی از ماسه سنگهای رسوبی خانه ها برفراز آن ساخته شده اند. تراش و به کار گیری این نوع سنگ نرم و حالت پذیر قبلا در مقبره امامزاده عبدالله شوشتر سابقه داشته و پس از ساخت عامری . شاید به تقلید از آن در ساخت پایه ها و سکوهای پل معلق واقع در بلوار ساحلی شرقی به چشم می خورد. نوع معماری و بافت تاریخی محله عامری شامل خانه هایی با دیوارهای بلند سایه فکن با کوچه های باریک و تودرتو است که در ارتفاعی نسبت به رودخانه ساخته شده اند تا از سیلابهای مداومش در گذشته در امان باشند. دیوارهای مذکور غالبا ازاره هایی از ماسه سنگهای تراش خورده دارند که برفراز آنها دیوارهای آجری بلند با آجرکاری به سبک محله بازار کهنه دزفول ساخته شده و بیرونی ها و اندرونی ها را در برابر گرما و ناامنی محفوظ می دارند. اجرکاری عنصر غالب تزئین در این بافت معمارانه است که به خصوص در درگاههایی با طاقهای هلالی رومی آجری به چشم می خورد که با نقوش متقاطع هندسی، شبیه به زنبیل و بافتهای صنایع دستی محلی شباهت دارد. فضاهای مذهبی از قبیل حسینیه ها و مساجد در فاصله اندکی از همدیگر ساخته شده و حاکی از گروه بندی مشخص و متراکم و فعالیت شیخ های محلی ثروتمند و متنفذ خاندان بنی عامر و بنی طرف و رقابتهای میان ایشان برای کسب مزیت و برتری های اجتماعی در میان مردمان زیردست و همسایه است. از این میان به حسینیه حاج احمد عامری با کاشی های لاجوردی سبک قاجاریه است در مجاورت آن نیز مسجدی است که زوجی از خاندان از مشایخ محلی در عهد قاجاریه ساخته اند که درگاهش دارای طلقی رومی است که مزین به کتیبه ثلثی به سوره قدر است. درون نیم دایره طاق اجرکاشیهای فیروزه ای و سفید به سبک محلی خوزستانی نقوش گیاهی را با خطوط صاف هندسی به نمایش.گذاشته و شباهتی با کاشیکاری مقبره حضرت دانیال نبی در شوش دارد. رونق بازار میوه و تره بار عامری وترکیب نوع فضاهای موقت خرگاهی با حجره سازیها تغییر تاریخی-اجتماعی عمیقی در معیشت قابلی ساکن در آن را از کشاورزی به شهرنشینی نشان می دهد. البته بنا به گفته معماری مردم عرب حضری در آغاز سکونت، دکانداری را دون شان خود می دانستند. بنابراین نخستین دکانها حتی در بازار عبدالحمید توسط بازاریان پرسابقه شوشتری و دزفولی دایر شده بود.تراکم معماری و تنگی کوچه ها و سنت عتبه نشینی تداوم پیوندهای تنگاتنگ قبایلی را در درون بافت شهری به تصویر می کشد. همچنین تداوم صید ماهی به عنوان سرگرمی سحر و عصر بقای سنتهای شکارگری و رابطه تنگاتنگ انسان و رودخانه را در این قدیم ترین بافت زنده اهواز به نمایش می گذارد. قبل طراحی قدیم ترین پل(پل سفید) در هشتاد سال پیش، رفت و آمد در دو سوی رودخانه توسط بلم های باریک و بلندی موسوم به بوزی (از نام بندرباستانی باسیان در شادگان) و عشاری(از نام منطقه شعار عراق) صورت می گرفت که هنوز در فعالیت ماهیگیری محدودی در نیزارها و جزایر کوچک آبرفتی کارون مشغول هستند.و میراثی زنده از گذشته کارون هستند.
